I don’t need the money, dear. I work for art. Maria Callas
Ένα μεσημέρι Τρίτης στην πτήση της Ολυμπιακής, Θεσσαλονίκη -Αθήνα με πήρε ο ύπνος. Καθόμουν στο παράθυρο, δίπλα στο φτερό στο αεροπλάνο. Άκουγα στα ακουστικά -μεταξύ άλλων- Μαρία Κάλλας. Νομίζω ότι για μερικά λεπτά είχε μπει μέσα στο μυαλό μου. Ότι το μυαλό μου ήταν ένα νησί και είχε πολύ ζέστη. Κι από μια μικρή μπλε βαρκούλα κατέβηκε η Μαρία γεμάτη δροσιά. Και πόνο. Και μυστήριο. Τότε άρχισε να τραγουδά. Μέχρι και τα καταραμένα κακάσχημα τζιτζίκια σταμάτησαν να την ακούσουν. Και μετά ένα αγόρι της έφερε νερό να ξεδιψάσει. Kι εγώ της χάρισα ένα λουλούδι που έκλεψα από το βάζο της γιαγιάς μου.
