Μου αρέσει να διαβάζω γυναίκες και τα τρία αυτά βιβλία τα διάβασα μονορούφι, τα διάβασα κυριολεκτικά απνευστί.
της Μαρίας Αμανατίδου
Πράγματα που σκέφτεται η παρθένος Μαρία καπνίζοντας κρυφά στο μπάνιο Αλεξάνδρα Κ* | Εκδόσεις Πατάκη
Γυναίκες που παρατηρούν άνδρες, γυναίκες που παρατηρούν γυναίκες, παιδιά που παρατηρούν άνδρες και γυναίκες να παίζουν ένα άνισο παιχνίδι. Είκοσι ιστορίες για καλές µαθήτριες, σκυµµένες πάντα πάνω από µια λάθος εξίσωση.
«Η μητρότητα είναι στη φύση των θηλυκών. Η φύση κάνει τα θηλυκά επιθετικά όταν κυοφορούν. Υπάρχουν γάτες που σκοτώνουν όταν είναι έγκυες, όπως και λέαινες, καθώς και καγκουρίνες. Οι θηλυκοί άνθρωποι δεν σκοτώνουν στη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους. Η εγκυμοσύνη κάνει τις γυναίκες παρθένες Μαρίες. Κάποιες παρθένες Μαρίες σηκώνονται τα βράδια, κλειδώνονται στο μπάνιο και στρίβουν ένα τσιγάρο για να μη σκοτώσουν κανέναν άνθρωπο».
Ο Άντρας μου, της Rumena Bužarovska.
Έντεκα ιστορίες, έντεκα παραλλαγές της πατριαρχίας, άλλοτε σκληρά ρεαλιστικές, άλλοτε σουρεαλιστικές, ακόμα και αστείες από μια από τις πιο επιτυχημένες και αναγνωρίσιμες συγγραφείς στα Βαλκάνια, την ελληνικής καταγωγής Ρούμενα Μπουζάροφσκα από τη Βόρεια Μακεδονία.
Έντεκα γυναίκες μιλούν χωρίς ταμπού για την καθημερινότητά τους και τη σχέση με τους συντρόφους τους. Μοιχοί, χειριστικοί, υποκριτές, βάναυσοι, απατεώνες, φαντασμένοι: οι αφηγήτριες πλάθουν με τρόπο ανελέητο τα πορτρέτα των ανδρών τους, ενώ αποκαλύπτουν με τόλμη και τον εαυτό τους, τα σχέδια της ζωής τους, τις ήττες, τις ελπίδες, τις ψευδαισθήσεις, αλλά και τις αδυναμίες και τα ελαττώματα τους.
Έντεκα πρωτοπρόσωπες αφηγήσεις, όλο θεατρική ζωντάνια από γυναίκες οι οποίες, όπως γράφει η μεταφράστριά τους από τα μακεδονικά Αλεξάνδρα Ιωαννίδου, «δεν φαίνεται να ανταποκρίνονται επαρκώς στα πρότυπα του τέλειου θηλυκού, της τρυφερής μητέρας, της άψογης συζύγου, της επιτυχημένης επαγγελματία». «Αρνούμενες να αποδεχθούν σιωπηρά και αγόγγυστα το ρόλο τους, απελευθερώνουν αισθήματα απρόσμενα επιθετικά και συχνά λένε και κάνουν πράγματα απαράδεκτα, κατακριτέα, αλλά και απελευθερωτικά».
Να θυμηθώ να (μη) φάω – Στευη Τσούτση
Ένα κόκκινο κουτί και µία διαθήκη. Ανάµεσά τους καθρέφτες που µιλούν και όνειρα που διαµαρτύρονται.
Η Σµαραγδή πρέπει να θυµηθεί να ΜΗ φάει.
Η Καλλίστη πρέπει να θυµηθεί να φάει.
Η ∆ανάη ταλαντεύεται: να φάει ή να ΜΗ φάει;
Τρεις γυναίκες «τρώνε» τα συναισθήµατά τους, καταπιεσµένες σε έναν κόσµο γεµάτο «µη», που τις κρίνει για την εικόνα τους. Αναζητούν το δικό τους προσωπικό «τέλειο» και τον τρόπο να είναι ευτυχισµένες.Το δικαιούνται.
Η Στεύη Τσούτση γράφει για τις #Αλήθειες_Γυναικών, θίγοντας µέσα από τις ηρωίδες της θέµατα επίκαιρα, όπως το body shaming, οι διατροφικές διαταραχές, η ανοχή σε τοξικές σχέσεις και η χαμηλή αυτοεκτίμηση. Στο «Να θυμηθώ να (µη) φάω» το ζητούμενο είναι ένα και σημαντικό: «Θα µε αγαπήσω. Κι ό,τι δεν µου αρέσει, θα το αλλάξω. Μπορώ»
